از اسناد محرمانه ‌ارتش آلمان و دولت آمریکا چنین برمی‌آید که ارتش آلمان به رغم ممنوعیت کاربرد سلاح‌های شیمیایی، در سال‌های ۱۹۶۰ به دنبال استفاده از این سلاح‌ها بوده است.بعد از فجایع دو جنگ جهانی، آلمان فدرال جوان که از دل ویرانه‌های این دو جنگ برخاسته بود سوگند یاد کرد که دیگر هرگز نه به دنبال اردوگاهی مانند آشویتس باشد و نه در پی سلاح شیمیایی. آلمان برای اولین بار در جنگ جهانی اول از این جنگ‌افزارها استفاده کرد و شیمی‌دان‌های آلمانی اکثریت مواد موجود در سلا‌ح‌ها، از جمله “سیکلون بی” که رژیم نازی ‌تا سال ۱۹۴۵ از آن‌ برای کشتار جمعی یهودیان در اردوگاه‌های کار اجباری استفاده می‌کرد را تولید کردند.

اما اکنون یک تیم خبرنگاری به اسنادی دست یافته که نشان می‌دهند دولت آلمان غربی حدود ۲۰ سال بعد از جنگ جهانی دوم به سوگند خود پشت کرده است. تیمی از خبرنگاران دو شبکه رادیو تلویزیونی NDR و WDR و روزنامه “زوددویچه” آلمان پس از ارزیابی اسنادی که ده‌ها سال کاملا محرمانه نگهداری می‌شد اعلام کرده‌اند که دولت آلمان در سال ۱۹۶۱ در نشستی به‌شدت محرمانه در پیمان ناتو لزوم کاربرد سلاح‌های شیمیایی را مطرح کرده است.

به کانال دویچه وله فارسی در تلگرام بپیوندید

طبق این اسناد که متعلق به ارتش آلمان و دولت آمریکاست، فریدریش فورتش، بازرس کل ارتش آلمان در آن زمان گفته بود، نه تنها آمریکا باید بتواند از سلاح‌های شیمیایی برای عملیات بازدارنده و تلافی‌جویانه استفاده کند بلکه “ما هم نمی‌توانیم از چنین سلاحی چشم‌پوشی کنیم.”

طبق این اسناد، ناتو پیش‌بینی کرده بود که با توجه به پیمان ورشو، در صورت حملات اتحاد جماهیر شوروی سابق سریعا سلاح‌های شیمیایی را به کار ببندد.

از اسناد این‌چنین برمی‌آید که کای ـ اوه فون هاسل، وزیر دفاع وقت آلمان غربی در سال ۱۹۶۳ به صورت پنهانی از دولت آمریکا تقاضا کرده بود مهمات شیمیایی ارسال کند. وزارت دفاع آمریکا (پنتاگون) در ابتدا از این درخواست استقبال کرد.

رید کیربی، مورخ ارتش آمریکا به دویچه وله (بخش آلمانی) می‌گوید که ارتش ایالات متحده در ابتدا متوجه حساسیت این موضوع نشد و تصور بر این بود که این هم سیستمی مانند سایر سیستم‌های مربوط به تجهیزات باشد. اما چندی بعد وزارت خارجه آمریکا نگرانی شدید خود را ابراز کرد. ماتیو مسلسون که در آن زمان مشاور دولت آمریکا و کارشناس سلاح‌های شیمیایی بود می‌گوید: «این یک موضوع بسیار جدی و یک مشکل سیاسی بزرگ بود.» او می‌افزاید، این موضوع آنقدر حیاتی بود که تنها رئیس‌جمهور باید در مورد آن تصمیم می‌گرفت.

موضع آمریکا به صورت اساسی مورد بحث قرار گرفت و این کشور در سال ۱۹۶۶ بالاخره تصمیم گرفت که این سلاح‌ها دیگر ارسال نشوند، با این شرط که در صورت نیاز متحدین، در شرایط جنگی امکان ارسال این سلاح‌ها وجود داشته باشد.

برنامه کاربرد مواد نظامی شیمیایی

همزمان ارتش آلمان از سال ۱۹۶۲ تا دست کم ۱۹۶۸ در محفلی کوچک از افسران ارشد به صورت دقیق برای استفاده احتمالی از سلاح‌های شیمیایی برنامه‌ریزی کرد. بر اساس اسناد تیم خبرنگاری شبکه‌های خبری NDR و WDR و روزنامه “زوددویچه” آلمان، ارتش در آن زمان پیشنهاد کرد که ۱۴هزار تن سلاح شیمیایی برای ارتش آلمان در آمریکا تهیه شود تا در صورت لزوم و به شرط توافق وزارت دفاع و سایر مراجع ذیربط، از طریق توپخانه و نیروی هوایی علیه واحدهای پیمان ورشو مورد استفاده قرار بگیرد.

طبق اسناد یادشده، در سال ۱۹۶۶ گروهی تحقیقی بنام ABC در ایالت بایرن بنیان گذاشته شد که کار آن پژوهش در مورد کاربرد سلاح شیمیایی بود. در سال ۱۹۶۸ گردهارد شرودر، وزیر دفاع وقت آلمان تصمیم به ادامه کار این گروه تحقیقاتی گرفت، اما گفت: «هیچ‌گونه آماده‌سازی برای استفاده فعال از سلاح‌های شیمیایی از طریق ارتش آلمان نباید انجام شود.»

هانس ـ گئورگ ویک، افسری که در آن هنگام رئیس دفتر وزیر دفاع آلمان بود تصمیم آن زمان ارتش را با توجه به “خطرات” موجود بسیار “منطقی و صحیح” می‌داند. ولف‌گانگ آلتن‌بورگ، بازرس کل سابق ارتش آلمان نیز با اشاره به اسناد یادشده ابراز حیرت می‌کند که کاربرد سلاح‌های شیمیایی در آن زمان با “شدت” پیگیری شده است.

رید کیربی، مورخ ارتش ‌آمریکا از “تحقیق بسیار جدی آلمان غربی برای برخورداری نیروهای مسلح خود از سلاح شیمیایی” سخن گفته است. به گفته او، این امر در هر صورت در برنامه‌های تدارکاتی آن‌ها دیده می‌شد. او می‌‌گوید که آلمانی‌ها به همه ملزومات برای ‌آموزش و سازمان‌دهی چنین مسئله‌ای فکر کرده و آن را در تحقیقات خود در نظر گرفته بودند.

تکذیب دولت و ارتش آلمان

دولت و ارتش آلمان همواره برنامه‌ریزی برای به‌کارگیری و برخورداری از سلا‌ح‌های شیمیایی در آلمان را به‌شدت تکذیب کرده‌اند. آن‌ها گزارش‌هایی با مضمونی خلاف این مدعا، مانند آن چه جمهوری دموکراتیک آلمان در سال‌های ۱۹۶۸ تا ۱۹۷۰ ارائه کرده بود، را رد می‌کنند.

آن‌ها می‌گویند که دولت آلمان فدرال در آن زمان طبق پیمان‌های بین‌المللی نه می‌توانست سلاح‌های شیمیایی تولید کند و نه اجازه داشت از چنین سلاح‌هایی استفاده کند. بر اساس اسناد یادشده، حقوق‌دانان در آن زمان این برنامه‌های مخفیانه را با این استدلال توجیه کردند که تجهیز با گاز سمی، انبار کردن آن، آموزش‌های مربوطه و حمله‌ای تلافی‌‌جویانه با جنگ‌افزار شیمیایی در صورتی که دشمن ابتدا از چنین سلاح‌هایی استفاده کرده و حقوق بین‌المللی را پایمال کند، مجاز است.

وزارت دفاع آلمان در پاسخ به سئوال‌های شبکه‌های NDR و WDR و روزنامه “زوددویچه” اعلام کرده است، چون این موضوع بسیار قدیمی است، هیچ‌گونه اطلاعاتی در مورد برنامه‌های آن زمان در دسترس نیست.

وزارت دفاع آلمان همچنین گفته است: «امروزه در خاک آلمان هیچ‌گونه سلاح شیمیایی چه تحت مسئولیت آلمان و چه زیر مسئولیت متحدان ناتو وجود ندارد.»