یادداشت مترجم

در یک نمایش خشم‌آفرین از توحش مادون بشری، ارتش همیشه تروریست اسرائیل دست به قتل عام دیگری از زنان و مردان بیگناه فلسطینی در نوار غزه -که برای به دست آوردن چیزی برای خوراک جمع شده بودند-زد. آدمخواران اسرائیلی در جنونی که بوی کثیف مذهب‌زدگی، ایدئولوژی‌زدگی و خباثت مادون حیوان‌صفتی از آن بلند است تمام مرزهای جنایت و رذالت را در نوردیدند. آنها از طریق کشتارهایی از این دست که با تانک از روی کشته‌ها و زخمی‌ها عبور می‌کنند می‌خواهند به جهان بفهمانند که از این پس با پدیده‌ای چنان شوم و خبیث و شر مواجهند که هیچ شباهتی و هیچ قرابتی با درک انسان و خصلت‌های ذاتی انسانیت ندارد. این است پیام اصلی مندرج در عملکرد صهیونیسم تروریست اسرائیل: هیولا به سراغتان آمده است.

در مقاله‌ی زیر آندرو میتروویکا، ستون‌نویس شبکه‌ی الجزیره، ماجرای کشتار بیرحمانه‌ی ۲۹ فوریه‌ی آدمخواران اسرائیلی در نوار غزه را از قول شاهدان و خبرنگاری که از این شبکه در محل حضور داشته روایت می‌کند و توضیح می‌دهد که چرا این عطش آدمکشی اسرائیل سر فرونشستن ندارد.

نگارنده یک بار دیگر تاکید می‌کند که صهیونیسم اسرائیل به کل بشریت اعلام جنگ کرده است و اگر بشریت این پیام را دریافت نکند توسط این آدمخواران به دیارفنا فرستاده خواهد شد. جامعه‌ی اسرائیل قبل از هر کشور دیگری باید برای نجات خود از نابودی حتمی بیدار شود و این دیوانگان بچه‌کش را راهی تیمارستان‌های تخصصی بکند.

آری صحبت بر سر آینده جهان و انسان است. از یاد نبریم که صهیونیسم دشمن بشریت است نه دشمن فلسطینی.

***

نویسنده:  آندرو میتروویکا

یک روز دیگر، یک خشم دیگر.

این سهم اجتناب‌ناپذیر بسیاری از فلسطینی‌هاست در زمین‌های بایر که خاک مرگ بر آن پاشیده‌اند.

اجتناب‌ناپذیر است زیرا مقیاس آن، ماهیت آن و یا شیوه‌ی خشونت‌ورزی آن مهم نیست؛ فلسطینی‌ها همیشه توسط ارتش اسرائیل و آنها که این ارتش را قادر به کشتار می‌کنند به مثابه انسان‌های یک بار مصرف محسوب شده و خواهند شد.

البته آنها شرطی شده‌اند که پیوسته تلاش کنند یک توضیح، بهانه و یا منطقی برای تبرئه اسرائیل از مسئولیت جنایات علیه بشریت که در غزه و فراتر از آن مرتکب شده است پیدا کنند.

در محاسبات کوته‌بینانه‌ی آنها، اسرائیل هرگز مقصر نیست، هرگز مسئول نیست، هرگز مجرم نیست، هرگز گناهکار نیست. اعتراف به اینکه اسرائیل مقصر، مسئول، مجرم یا گناهکار است، در واقع به معنای اعتراف به گناه خودشان نیز خواهد بود.

کلکسیونی از دروغ‌ها، تحریف‌ها و ابهامات معمول توسط مظنون‌ها در پایتخت‌ها و اتاق‌های خبری مورد استفاده است تا امر بدیهی را انکار یا پنهان کنند.

نابینایی ادامه‌ی ضروری همدستی آنهاست. آنها از دیدن آن چه که بقیه ما می‌توانیم ببینیم خودداری می‌کنند. وفاداری انجیلی آنها به اسرائیل بر حقیقت و شرافت غلبه می‌کند. همیشه چنین بوده و همینطور خواهد بود.

این، در حال حاضر، پانتومیم آشنایست که بعد از شوک تکان‌دهنده‌ی ناشی از قتل عام بیش از ۱۰۰ فلسطینی دیده می‌شود؛ فلسطینی‌های ناامیدی که به کامیون‌های کمک‌رسانی هجوم آورده بودند تا از چیزهایی که یک رژیم متعصب و کمربسته به قتل سریع یا آهسته‌ی آنها چیزی به دست آورند.

این بار، ترور در خیابان الرشید در حومه‌ی جنوب غربی شهر غزه رخ داد، جایی که هزاران فلسطینی بی‌خانمان در هوای باز شب جمع شده بودند. سرما زده. بیمار. تشنه. گرسنه.

آنچه در آن مکان و در آن زمان اتفاق افتاد یک “حادثه” یا “صحنه‌ی هرج و مرج” نبود. در عوض، شاهد مرگباری بود از نسل‌کشی که توسط یک قدرت بی‌رحم و اشغالگر علیه مردم در حصر و ناتوان، به طور عمدی و با بی‌رحمی تمام انجام می‌شود.

ما می‌دانیم که در آن زمان در آن مکان چه اتفاقی افتاد زیرا اسماعیل الغول از شبکه‌ی الجزیره آنجا بود. او در تل‌‌آویو یا اورشلیم شرقی اشغالی نبود. او در یک استودیوی تلویزیونی در واشنگتن دی سی، نیویورک، لندن یا پاریس نبود تا به روایت یک سخنگوی اسرائیلی متکی باشد. او در محل حضور داشت.

این چیزی است که الغول، که شاهد صحنه بود، گزارش می دهد.

ده‌ها فلسطینی شنیده‌اند که کامیون‌های حامل آرد ارزشمند در حال رسیدن هستند. در حالی که آنها در اوایل صبح پنجشنبه با نگرانی در انتظار بودند، سربازان اسرائیلی شروع به تیراندازی کردند. شما می‌توانید صدای تیراندازی را در ویدئویی بشنوید که این جنون مرگ‌آفرین را ضبط کرده است.

یکی از شاهدان به الجزیره گفت.”ما برای گرفتن آرد رفتیم. ارتش اسرائیل به ما شلیک کرد. شهدای زیادی روی زمین هستند و تا این لحظه ما آنها را به بیرون صحنه می‌کشیم. هیچ کمک اولیه‌ای وجود ندارد.”

یکی دیگر از شاهدان عینی گفت: “اسرائیلی‌ها به طور تصادفی به ما شلیک کردند، انگار که این یک تله بود.”

سپس، پس از حمله به فلسطینی‌ها، تانک‌های اسرائیلی به جلو حرکت کردند و کشته‌ها و زخمی‌ها را زیر گرفتند.

آنچه که به نظر می‌رسد شاهدان توصیف می‌کنند، تاکتیک نظامی است که به عنوان “ضربه‌ی دوگانه” شناخته می‌شود. حمله اولیه به هدف مورد نظر می‌زند. ضربه‌ی دوم با هدف کسانی است که برای کمک به کشته‌شدگان و مجروحان کشیده شده‌اند.

در هر صورت، هنگامی که کشتار به پایان رسید، تعداد تلفات نفس‌گیر فلسطینی‌های کشته و زخمی شده مانند هر روز در پنج ماه گذشته با وحشیگری بی‌امان رو به افزایش گذاشت.

هنگامی که نور روز فرا رسید، شمار واقعی کشتار وحشتناک آشکار شده بود.

آمبولانس‌ها نتوانستند به ده‌ها کشته و تکه پاره شده در محل برسند، زیرا جاده‌ها مانند بسیاری دیگر از بخش‌های غزه نابود شده بودند.

مردگان بر روی بخش مسطح یکی از کامیون‌های کمک‌رسانی که به سردخانه سیار تبدیل شده بودند، بارگیری می‌شدند، دست و پاهای قطع شده و بدن‌های بی‌روح آنها شبیه یک توده عجیب و غریب از بشریت در هم تنیده شده بود.

سیل فلسطینیان زخمی که از این حمله جان سالم به در بردند، به بیمارستان‌های غرق شده و مراقبانی که هنوز در آنها زندگی می‌کنند، فرود آمد.

بیمارستان‌ها دیگر قادر به پذیرش تعداد زیادی از بیماران نیستند زیرا فاقد سوخت هستند، چه رسد به دارو. الغول گفت که بیمارستان‌ها دیگر خون به اندازه‌ی کافی ندارند.

یک پزشک فلسطینی که برای کمک به زخمی‌ها در میان آشوب خونین آماده می‌شد، اعتراف کرد که کار زیادی از دستش بر نمی‌آید.

او گفت: “اکثر موارد نیاز به اتاق جراحی و عمل دارند.” صادقانه بگویم، نمیدانم چه کاری می‌توانیم انجام دهیم. وضعیت این چنین وحشتناک است.”

این وضعیت خیلی وقت است که “وحشتناک” بوده؛ اما به اصطلاح “جامعه بین‌المللی” همچنان این دست و آن دست می‌کند. بدتر از همه، به این اقدام مبتذل و بی‌‌معنی دست می‌زند که از اسرائیل بخواهد کشتار غیرنظامیان را متوقف کند.

واضح است که امر مبهم و مبتذل کار نمی‌کند. جنایات علیه بشریت ادامه دارد و دارد.

اسرائیل در ابتدا گفت که فلسطینیان مسئول کشتن و آسیب رساندن به خود بوده‌اند.

اسرائیل گفت که فلسطینی‌ها هنگامی که به سمت کامیون‌های کمک‌رسانی شتافتند، زیر دست و پا لگدمال شدند. تقصیر ما نیست.

به طور قابل پیش‌بینی، این روایت ابلهانه‌ به این موضوع نمی‌پردازد که چرا انبوهی از فلسطینی‌ها باید مجبور به هجوم به سوی کامیون‌های کمک‌رسانی باشند.

هدف اعلام شده‌ی اسرائیل این است که فلسطینی‌ها را با محروم کردن آنها از غذا، آب، سوخت و دارو مجبور به تسلیم کند.

سپس، اسرائیل اضافه کرد. ما قصد نداشتیم به غیرنظامیان غیرمسلح شلیک کنیم. ما فقط به این دلیل شروع به تیراندازی کردیم که سربازان به شدت مسلح ما از سوی غیرنظامیان غیرمسلح احساس «تهدید» می‌کردند.

اسرائیل می‌داند که این پوچ‌گویی‌های آشکار کار خواهد کرد. مزخرفاتی که پیش از این هم کار کرده‌اند. آنها دوباره کار خواهند کرد.

اسرائیل می‌داند که مجوز کشتن هر تعداد فلسطینی را دارد، هر زمان که بخواهد، تا زمانی که بخواهد، با هر ابزاری که بخواهد، و “جامعه بین‌المللی” قصد ندارد کار ملموسی برای متوقف کردن آن انجام دهد.

در عوض، با تکان دادن سر آن را مورد تایید قرار می‌دهد. روایت اسرائیل را می‌پذیرد؛ روایت تبرئه از آنچه اتفاق افتاده است.

“خشم” یک یا دو روز طول خواهد کشید و بعد “جامعه بین‌المللی” به راه شاد و متوهم خود ادامه خواهد داد.

در همین حال، فلسطینی‌ها باید مردگان بیشتری را با دست در گودال‌های باز دفن کنند، در حالی که آنها منتظر پایان گرفتن “عطش سیری‌ناپذیر کشتارگری” اسرائیل هستند.#

————————————————————

لینک اصلی مقاله: Israel’s killing rage