روزهایی را که پشت سر می گذاریم دوران تبدیل جنبش اجتماعی «زن، زندگی، آزادی» به جنبش طبقاتی گرسنگان و بی خانمان ها و به فقر کشیدگان است. این تبدیل در ابتدا دارای شاخص های اقتصادی است: افزایش قیمت دلار یا همان بی ارزش شدن پول ملی، تورم افسار گسیخته، نابسامانی در تامین نهاده های دامی، دور از دسترس شدن مواد خوراکی برای بسیاری از خانواده ها، عدم امکان پرداخت اجاره برای بسیاری از خانواده ها و فاصله گرفتن میزان دستمزدها با خط فقر و… این موقعیت در درون جامعه با فروریزش ساختار حکومتی در ایران تکمیل می شود: کسر بودجه ی شدید، نداشتن درآمد ارزی، نبود سرمایه گذاری، فرار سرمایه ها، چوب حراج به اموال عمومی، ورشکستگی بانک ها، بن بست برجام، تحریم ها و محاصره ی اقتصادی، ایزوله شدن بین المللی و نبود چشم انداز تغییر، احتمال حمله ی نظامی، تشتت در درون لایه های مختلف نظام و… 

در این میان یک خط سوم ضعیف سازی رژیم توسط جنبش انقلابی به صورت یک حرکت سینوسی اما مداوم جلو می رود و دستگاه امنیتی و سرکوبگر نظام عاجز از خفه کردن آن است. این ها را کنار هم بگذاریم در می یابیم به سوی دوران پرتلاطمی در حرکت هستیم که در آن شیرازه ی امور مملکت از هم می پاشد و در کنار آشوب در بالا که اینک مشهود است، آشوب در پایین نیز شکل خواهد گرفت.

برای داشتن یک شاخص ملموس کافیست به افزایش روزانه ی هزار تا دوهزار تومانی قیمت دلار نگاه کنیم. در ششم اسفندی که این مطلب نگاشته می شود دلار بین 56 تا 57 هزار تومان است. با رشد متوسط روزانه ی حداقلی 1000 تومان و در صورتی که این روند متوقف نشود، در روز در پایان اسفندماه امسال دلار در حدود 80 هزار تومان خواهد بود.

از آن جا به بعد و با توجه به هشدارهای جدی در مورد فاجعه ی بودجه 1402 می توان در نظر گرفت که چه فروردین و اردیبهشت داغی در انتظار ایران است. با آشکار شدن اثرات کسادی کسب و کار در دو ماه اول سال آتی بسیاری از کسبه ی خرد باید به فعالیت خود خاتمه داده و اعلام ورشکستگی کنند. این امر دو نهاد بازار و بانک ها را با بحران مواجه می سازد و اقتصاد را فلج خواهد کرد.

با فلج شدن روند تولید و توزیع و فروش که از عواقب حتمی این موقعیت است اقتصاد به سوی تولید بحران های حاد اجتماعی می رود. این نوع از بحران ها خانواده ها و روابط اجتماعی را متلاشی کرده و عده ی زیادی را خیابانی می کند. با حضور گرسنگان؛، بی خانمان ها، از خانه رانده ها، بیکاران و بی درآمدها در خیابان ها نظم اجتماعی مختل شده و ناامنی در سراسر شهرهای بزرگ حاکم می شود. برای توصیف روند تبدیل جنبش مدنی به جنبش طبقاتی به همین حد بسنده می کنیم.

آن چه باید از همین حالا مد نظر قرار گیرد: ۱) کسب بالاترین درجه از آمادگی رزم اجتماعی نیروهای کنشگر برای هدایت مردم جان به لب آمده در آن مقطع است. تقویت سازماندهی کنشگران در قالب تشکیل یا تقویت جمع های چند نفره و آموزش درون این جمع ها برای اطلاع از فن مبارزه ی خیابانی و هدایت گری شورشگران در صحنه از ضروریاتی است که باید روی آن کار کرد. ۲) یافتن راهکارهای امن برای ساختن شبکه های ارتباطی میان واحدهای کنشگر است که باید قادر باشند با آغاز شورش ها به سرعت یکدیگر را یافته و به صورت هماهنگ در محل عمل کنند. این شبکه ها هستند که می توانند با دنبال کردن خطوط و راهکارهای پیشنهادی تشکل های سیاسی عمل گرا، شرایط را برای استقرار رهبری آنها آماده سازند.

بنابراین بار دیگر  در همین دوران تبدیل جنبش مدنی به جنبش طبقاتی در مقابل ضرورت دو نیاز «سازماندهی» و «رهبری» قرار می گیریم. همان طور که در این ۱۶۱ روز این ضرورت خود را به جنبش زن، زندگی، آزادی نشان داده بود، در جنبش طبقاتی نان، کار، رفاه هم که در پیش است، به همین نقطه برخواهیم خورد. این جاست که می بینیم در ورای شو سیاسی که اینک باب و مد شده است، تشکل های مردمی عمل گرا باید در تدارک سازماندهی، آموزش و تجهیز کنشگران باشند. امروز باید عمل کرد چون فردا حتمن دیر است.#

@KoroshErfani