یادداشت مترجم

نسل‌کشی ارتش تروریست اسرائیل در نوار غزه به مراحل خطرناک‌تر خویش رسیده است. نقشه‌ی نتانیاهوی آدمخوار و تروریست‌های صهیونیست این بود که بخش اصلی جمعیت این باریکه را در نقطه‌ای کوچک گرد آورند و بعد، به بهانه‌ی حمله به حماس و آزادسازی گروگان‌ها، قتل عام پیش‌بینی شده‌ی آنها را صورت بخشند.

این اتفاق اینک در منطقه مرزی رفح در حال رخ دادن است. آدمخواران تل‌آویو محاسبه کرده‌اند که با این کشتار سری آخر یکی از دو هدفشان میسر می‌شود: یا فشار بیش از حد، از طریق گلوله‌باران و کشتار و بیماری و گرسنگی، آنها را وادار به فرار و هجوم به سوی مرز مصر و عبور از آن برای ورود به این کشور می‌کند و در این صورت اسرائیل کل جمعیت نوار غزه را به آن سوی هل خواهد داد؛ و یا این که ساکنان غزه نمی‌توانند یا نمی‌خواهند بروند و در همان جا کشتار بزرگی از آنها خواهد کرد که تلفات این چهار ماه گذشته تنها بخش کوچکی از آمار نهایی نسل‌کشی فلسطینی‌ها توسط تروریسم صهیونیست اسرائیل باشد.

نویسنده در مقالات پیشین خود گفته بود و در این جا نیز ستون‌نویس شبکه الجزیره، آندرو میتروویکا، همین حرف را می‌زند: دیگر کسی نمی‌تواند جلوی غول تروریسم صهیونیسم اسرائیل را که از بطری آزاد شده است بگیرد، نه اروپا، نه آمریکا و نه هیچ قدرت دیگر. از این پس این خاورمیانه است که به دست این هیولای ضد بشر قطعه به قطعه ویران خواهد شد: نواز غزه، کرانه‌ی باختری، لبنان، سوریه، یمن، عراق، ایران، اردن، مصر، پاکستان، ترکیه، عربستان و مجموعه‌ی کشورهای عرب.

اگر اراده‌ای جهانی به بازگرداندن این غول به درون بطری اقدام نکند، هیولای صهیونیسم خاورمیانه و جهان را به آتش و نابودی خواهد کشید. جنون تروریست‌های تل‌آویو می‌رود که بزرگترین خطر بقای بشر در جهان باشد. یا جهان باید کمر به نابودی صهیونیسم تروریست اسرائیل ببندد یا این صهیونیسم تروریست جهان را نابود خواهد کرد. جامعه‌ی مدنی اسرائیل باید حرکت کند و بداند که اگر دیر بجنبد به همراه دیوانگان آدمخوار صهیونیست سرنوشت مشابه‌ای خواهد یافت.

***

نویسنده:  آندرو میتروویکا

دلم می‌خواست اشتباه کنم، اما معلوم شد که حق با من بود.

من از اوایل اکتبر مطمئن بودم که بنیامین نتانیاهو، نخست‌وزیر اسرائیل، در تمام این مدت یک هدف را دنبال می‌کند: پاک کردن غزه.

نتانیاهو که توسط یک کابینه‌ی هار -و معتقد به این که فلسطینی‌ها “حشراتی” بی‌ارزش هستند- تحریک شده است، کاری را انجام می‌دهد که من گمان می‌کنم همیشه می‌خواسته انجام دهد: به جای تخریب تدریجی یک ملت و یک باریکه زمین، نسل‌کشی مهندسی شده در غزه با کارآیی بی‌رحمانه و بسیار رضایت‌بخش.

در حال حاضر این واقعیت باید روشن باشد. این «پیروزیی» است که نتانیاهو کسب کرده و تا زمانی که به هدفش دست یابد ادامه خواهد داد تا این که غزه را برای همیشه به مشتی غبار و خاطره تبدیل کند.

هیچ «توقفی در جنگ»، هیچ آتش‌بس «پایدار»، هیچ آتش‌بس و یا پایانی برای نسل‌کشی وجود نخواهد داشت زیرا که نتانیاهو دلیل یا انگیزه‌ای برای متوقف کردن آن ندارد.

و نتانیاهو می‌داند که هیچ کس در داخل یا خارج از اسرائیل آماده، مایل یا قادر به متوقف کردن او نیست.

امید از بین رفته است.

فلسطینی‌ها هر روز بیهوده امیدوارند که وحشت و خشم پایان یابد. ما هر روز، بیهوده، امیدواریم که نشانه‌ای ضعیف از پایان دیوانگی مرگبار بروز خواهد کرد؛ که عقل و دیپلماسی پیروز خواهد شد؛ که اسرا – در هر دو طرف – به خانواده‌های دردمند خود خواهند بازگشت.

امید یک وهم است که توسط افراد و نیروهایی که با ایجاد هرج و مرج و ناامیدی در «خشم کشتار» خود به پیش می‌روند، از بین می‌رود.

نتانیاهو ممکن است محبوب نباشد. با این حال، آنچه او انجام می‌دهد و آن چه می‌رود در تقابل با تمامی مقیاس‌های منطقی، متانت و یا قوانین بین‌المللی صورت بخشد، از حمایت قریب به اتفاق اسرائیلی‌ها برخوردار است که به نظر می‌رسد از دیدن این که غزه به گرد و غبار و خاطره تبدیل می‌شود راضی هستند.

نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد که اکثر اسرائیلی‌ها می‌خواهند نتانیاهو از نیروی بیشتر و «قدرت آتش» بیشتر در غزه و فراتر از آن استفاده کند. گور بابای متانت، قوانین بین‌المللی و تعداد وحشتناک تلفات روزانه.

درد و رنج فلسطینیان حرف بی‌ربط است. حق و وظیفه اسرائیل برای دفاع از خود تنها چیزی است که به حساب می آید.

پس جای تعجب نیست که نظرسنجی‌ها نیز نشان می‌دهد که با وجود گرسنگی گسترده، بیماری و نیاز شدید، اکثر اسرائیلی‌ها می‌خواهند تا زمانی که اسرای تحت بازداشت حماس آزاد شوند، کامیون‌های حامل غذا، آب و دارو را از رسیدن به غزه مسدود کنند.

فلسطینی‌ها یک بار مصرف هستند. اسرائیلی ها نیستند.

در مورد «آینده»‌ی غزه، ۹۳ درصد از اسرائیلی‌ها با نتانیاهو موافق هستند: «راه حل» دو کشور از همان ابتدا مرده است، زیرا تمام زمین‌های بین دریای مدیترانه و رودخانه اردن متعلق به آنهاست. هدف این است که شهرک‌نشینان اسرائیلی جای فلسطینی‌ها را در غزه بگیرند. نکبت دیگری در حال حاضر در حال وقوع است – به معنای واقعی کلمه.

من متقاعد شده‌ام که اکثر متحدان اسرائیل در خارج از کشور -چه به طور عمومی آن را بپذیرند یا نه- نیز از این باورهای عریان استقبال می‌کنند و از صمیم قلب با شیوه عمل و تعریف «پیروزی» نتانیاهو موافق هستند.

بنابراین، به دور از «آسیب دیدن» یا «تضعیف» شدن، به عنوان نخست‌وزیر «دوران جنگ» که مورد حمایت «جامعه بین‌المللی» هم بوده، نتانیاهو تشویق شده تا با جسارت آن چه را که در نوار غزه و کرانه باختری اشغالی صورت بخشیده بدون پشیمانی یا خویشتن‌داری به پیش برد.

تا زمانی که اسرائیل به آنچه در غزه انجام می‌دهد ادامه دهد، نتانیاهو به عنوان نخست‌وزیر باقی خواهد ماند و شاید هم بیشتر. مانند همیشه، با محاسبه‌ی ماکیاولی، او پیش‌بینی‌های مربوط به مرگ سیاسی قریب‌الوقوع خود و یا خروج اجباری فرموله شده توسط ستون‌نویسان آرزومند، «کارشناسان» و نامزدهای سابق ریاست جمهوری را پس زده است.

بارها و بارها، ‌«جامعه بین المللی» گفته است که از آنچه که آدم آنها در تل‌آویو مشغول انجام در غزه و کرانه باختری اشغالی است، «نگرانی» دارد. بارها و بارها، این ابراز «نگرانی» ثابت کرده است که حرف توخالی و مزخرفات تشریفاتی است.

جو بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده، آنچه را که اسرائیل در غزه انجام می دهد، «بیش از حد» توصیف کرد.

بایدن اوایل این هفته به خبرنگاران گفت: «من واقعا سخت تلاش کرده‌‌ام تا مطمئن شوم کمک‌های بشردوستانه به غزه می‌رسد. بسیاری از مردم بیگناه آن جا گرسنه هستند، بسیاری از مردم بیگناه که در رنج هستند و می‌میرند، و این باید متوقف شود. در درجه‌ی نخست.»

متوقف نمی‌شود. چگونه می‌توان آن را متوقف کرد در حالی که بایدن و متحدان همدست او در لندن، پاریس، برلین و اتاوآ به مسلح کردن اسرائیل تا خرخره پرداخته و از این امتناع می‌کنند که حتی در مواجهه‌ی آشکار با حمله‌ی «بیش از حد» اسرائیل و فاجعه انسانی عمیق‌تر در غزه – خواستار آتش‌بس فوری شوند؟

این مسیر فاجعه‌بار زمانی تعیین شد که بایدن و دیگر رؤسای جمهور، صدراعظم‌ها و نخست‌وزیران در زیارت «همبستگی» به تل آویو شتافتند تا «محکم» در کنار نتانیاهو بایستند.

برای استفاده از سفارش و اشاره‌های گذرا دیگر دیر شده است چرا که نتانیاهو گوش نمی‌دهد.

او به حکم محکومیت دیوان بین‌المللی دادگستری پایبند نیست که از دولت اسرائیل خواست تا آنچه را که در غزه انجام می‌دهد متوقف سازد و این، پس از آن که وکلا و دیپلمات‌های آفریقای جنوبی پرونده‌ی متقاعدکننده و «قابل قبولی» را مطرح کردند که فلسطینی‌ها قربانی نسل‌کشی هستند و اسرائیل عامل آن است.

رفح در تیررس نتانیاهو قرار دارد. به اصطلاح «پناهگاه امن» و بیش از یک میلیون فلسطینی که در چادرها و «خانه‌های» موقت در آنجا پناه گرفته‌اند، عواقب مرگبار و اجتناب‌ناپذیر حمایت بی‌قید و شرط قدرت‌های بزرگ غربی از اسرائیل را تحمل خواهند کرد.

فلسطینیان خسته و خشک شده، شامل مادران، همسران و پسران و دخترانشان، از غضب اسرائیل در امان نخواهند ماند. زندگی تا همین جا متزلزل آنها اینک در گرو طرح‌های نتانیاهو است که لختی و فقط برای اندک زمانی به تاخیر افتاده است.

بایدن و همکارانش ممکن است حداقل به طور علنی ادعا کنند که از اسرائیل می‌خواهند این قتل عام را متوقف کند. نتانیاهو با «هشدارهای» پوچ و پشت تریبون ارائه شده‌ی آنها کوتاه نخواهد آمد. اوست که حرکت‌های ژئوپلیتیکی را شکل می‌دهد، نه بایدن و همکاران.

در حالی که آمریکا مشغول تماشای یک بازی فوتبال در یکشنبه شب بود، نتانیاهو به فلسطینی‌های در رفح طعم ترور آینده را چشاند: شلیک رگبار گلوله که ده‌ها کودک، زن و مرد در خواب را کشت و تکه پاره کرد.

در نهایت، نتانیاهو مغرور ارزش صبر را می‌فهمد. بایدن به مثابه پیرمردی جلوه می‌کند که آماده است تا مرد گذشته باشد – عزیمت کرده، بی‌اهمیت و فراموش شده.

انتخابات ریاست جمهوری ماه نوامبر تازه در افق نزدیک می‌شود. یکی دیگر از پیرمردان، دونالد ترامپ، شانس بیشتری برای بازگشت به کاخ سفید دارد. اگر این اتفاق بیفتد، ترامپ مجوز اسرائیل برای ارتکاب نسل‌کشی را بدون «محدودیت» لفاظی بی‌معنی سلف خود حفظ خواهد کرد.

در هر صورت، آمریکا در واقع به دست نشانده‌ی اسرائیل تبدیل شده است. سازوکار تغییر کرده است.

اسرائیل تصمیم خواهد گرفت که امروز و فردا در غزه چه اتفاقی خواهد افتاد و آمریکا قناعت خواهد کرد به این که بنا به دستور ارباب، با خوشحالی و میل و شوق، به پرداخت هزینه و پیاده کردن دستورات بپردازد.#

————————————————————

منبع اصلی مقاله: In Gaza, hope is a fantasy